Chcemy wypozycjonowac strone www na slowa ponizej ( jesli ktokolwkiej z czytajacych zna jakis dobry sposob to prosze napisac)
portrety
portret
portrety dzieci
portrety na zamowienie
obrazy na zamowienie
prezenty ze zdjęciem
obrazy na zamówienie
dzieci portrety
portrety ślubne
portrety olejne
prezent ze zdjeciem
malowanie obrazów
malowanie portretów
rysunki dzieci
Dlaczego chcemy zwiekszyc ilosc odwiedzajacych strone? Wiecej odwiedzajacych - wiecej zamowien, jesli bedziemy mieli wiecej zamowien zarobimy wiecej pieniazkow. Proste.
Jesli jestes zainteresowany wspolpraca z nami to prosze napisz do nas - szukamy sprzedawcow, a rozliczamy sie z kazdej sprzedazy.
wtorek, 3 sierpnia 2010
czwartek, 29 lipca 2010
Jak szkicować olówkiem.
Na początek musisz zaopatrzyć się w niezbędny zestaw narzędzi kreślarskich, takich jak:
1) ołówki
Występuje kilka rodzajów ołówków, które dzielą się na twarde (H) oraz miękkie (B)
cyferka występujące za symbolem literowym oznaczają stopień twardości ( dla ołówków typu H), oraz stopień miękkości (dla ołówków typu B), tzn. że ołówek H4 będzie twardszy od ołówka H1 i będzie dawał jasne cienkie linie na papierze, natomiast ołówek B4 jest bardziej miękki niż ołówek B1, który zostawia grubsze i bardziej wyraziste linie niż ołówek B1. Podczas szkicowania najczęściej używa się ołówków H2 oraz B2, którymi zaznaczasz kontury rysunku nadając mu pierwotny obraz oraz grubszych, którymi później, poprzez różne odcienie szarego, nadajesz odpowiednie cienie, kształtując ostateczny wizualny efekt twojego dzieła
2) gumka
Do wykonywania szkiców najlepsza jest gumka chlebowa, gdyż nie powoduje ona wytartych białych plam, które widnieją po tradycyjnych gumkach. Szkic składa się tylko i wyłącznie z linii. Chcąc wygumkować coś na rysunku zwykłą gumką, sprawiamy, że przerywamy ciągłość tych linii tworząc biały pusty ślad. Dlatego najlepiej używać gumki chlebowej, którą dotykamy powierzchnię kartki w miejscu, w którym jest jakiś błąd i chcemy się go pozbyć. Gumka ta "wyciera" widoczny wcześniej zarys linii pozostawiając dookoła szary delikatny ślad, będący częścią szkicu i którego można później wykorzystać do odpowiedniego nadania cieni.
3) nożyk do ostrzenia ołówka
Najlepiej jest używać nożyków, takich jak np. do cięcia tapet, gdyż wygodniejsze jest ich używanie niż zwykłej ostrzałki. Zobaczysz, że podczas wykonywania szkiców, szybko zacznie zużywać się tobie ołówek (tempo tego zużycia jest oczywiście zależne od nacisku ręki jaki kładziesz na ołówek dociskając go do kartki papieru), dlatego ciągłe ostrzenie ołówka ostrzałką będzie tylko denerwowało, a nożyk pozwoli ci szybko i sprawnie naostrzyć ołówek odsłaniając odpowiednio dłuższą część rysika w porównaniu do zwykłej ostrzałki
4) Papier.
W zależności od tego, na jakim papierze wykonujesz szkice, w odpowiednim stopniu także będzie się zużywał twój ołówek. Mam tutaj na myśli papier gładki, na którym ołówek mniej się ściera i wszelkie kreski są bardziej zwarte tworząc wyrazistą dokładną linię, oraz papier bardziej chropowaty, na którym kreski te stają się bardziej "rozmyte". Najlepiej na początek nada się blok szkolny formatu A3
Tyle jeżeli chodzi o sprzęt Wink Przydałby się jeszcze jakiś stelaż, jednak wystarczy zwykła sklejka o wymiarach 50x60 [cm] i dwa krzesła Smiley Na jednym krześle siadasz Ty, a drugie stawiasz przed sobą tak żeby oparcie było skierowane do ciebie. Płytę możesz wówczas oprzeć na swoich nogach oraz o oparcie drugiego krzesła, które znajduje się przed tobą. Samą kartkę możesz przymocować do płyty za pomocą dwóch spinaczy w postaci klamr.
Najważniejszą cechą szkiców jest to że składają się z całego mnóstwa kresek. Dlatego podstawą jest na początek umiejętność rysowania odręcznie linii prostych. Jeżeli nigdy nie robiłeś szkiców, najlepiej abyś trochę czasu spędził na rysowaniu linii prostych odręcznie w różnych kierunkach. Zarysuj kartkę A3 liniami poziomymi raz od prawej do lewej strony, potem z lewej do prawej strony, następnie tą samą kartkę zarysuj liniami pionowymi z góry do dołu i odwrotnie oraz liniami skośnymi z lewej strony do prawej i odwrotnie, a potem tak samo zrób z drugą stroną kartki. Wydaje się to może głupie i bez sensu, ale pomaga nabyć wprawy w kreśleniu prostych, odręcznych linii, bo to nie takie proste, jak się wydaje.
Kolejną ważną cechą wykonywania szkiców i portrety jest odzwierciedlenie na dwuwymiarowej kartce papieru obiektu trójwymiarowego, zachowując jego pierwotne wymiary w odpowiedniej skali. Zapomnij o linijce. Najlepiej nada się tutaj ołówek. Zaostrzony ołówek chwyć w rękę i trzymaj go rysikiem skierowanym do góry przy wyprostowanej przed sobą ręce nakierowując go na cel. Następnie wszelkie wymiary obiektu, jego długość, szerokość a także wymiary jego szczegółów zaznaczaj na ołówku za pomocą kciuka, tak żeby górna krawędź zaostrzonego ołówka, czyli rysik, był skierowany na jeden punkt, np górna krawędź obiektu, a kciuk zaznaczał tobie drugi punkt, np dolną krawędź obiektu. W taki sposób możesz określić odcinek o odpowiedniej długości określonej przez długość ołówka zakreśloną przez kciuk i rysik. Następnie tak odmierzony odcinek odkładasz na kartce papieru w odpowiedniej skali, powiększając go lub zmniejszając w taki sposób, aby cały rysunek zmieścił się na naszej kartce papieru. Dlatego najważniejszym jest określenie na początek podstawowych wymiarów rysunku w postaci naszkicowanego prostopadłościanu o odpowiednich wymiarach, w którym zmieści się nasz obiekt, odpowiadającego wymiarom prostopadłościanu, w który wpisany jest nasz obiekt, z którego czerpiemy natchnienie Smiley
W następnej kolejności przy wykonywaniu szkiców najważniejsza staje się perspektywa, dzięki której nasz szkic zachowa swój trójwymiarowy kształt.
W tym przypadku należy określić punkt, w którym przetną się wszystkie tak zwane linie zbiegu. Najlepiej rozmieścić rysunek na kartce w taki sposób, aby wspomniany wyżej punkt przecięcia linii zbiegu znajdował się na niej, gdyż punkt ten stanie się później naszym odniesieniem linii nadających naszemu szkicowi trójwymiarowy charakter. Jak znaleźć taki punkt?? A więc...
Skupiamy się na jednym narożniku naszego prostopadłościanu. Patrząc na nasz prostopadłościan, składa się on na razie tylko z dwóch prostokątów, frontowego, czyli ten na który patrzymy i tylnego, który stoi zaraz za nim. Nasz prostopadłościan nie posiada jeszcze linii skośnych u podstawy górnej i dolnej naszej figury określających jego długość. Te odcinki stworzą nasze linie zbiegu, których poszukujemy i ostatecznie przetną się one w punkcie zbiegu tych linii. Aby znaleźć to miejsce, skupiamy się na charakterystycznym punkcie naszego obiektu, np najbardziej oddalonym na prawo w płaszczyźnie frontowej naszego prostopadłościanu i odmierzamy przy pomocy sposobu z ołówkiem wysokość na jaką ten punkt ulega przesunięciu na wymiarze długości i przecięciu się z wymiarem wysokości. W ten sposób wyznaczymy punkt na krawędzi prostokąta tylnego (stojącego za frontowym) który jest rzutem puntu charakterystycznego na krawędzi prostokąta frontowego. Potem Łączymy oba punkty ze sobą i linię przeciągamy dalej, na odległość uznaną przez nas za wystarczającą, często bywa to krawędź kartki. Tak samo czynimy z jeszcze jednym punktem charakterystycznym naszego obiektu, np z drugiej strony. Dla pewności, że dobrze wszystko odmierzyliśmy (na początku zdarza się, że niedokładności w odmierzaniu ołówkiem są dość znaczne) należy znaleźć 3 punkt charakterystyczny naszego obiektu i tak samo znaleźć jego rzut na tylni prostokąt, jak to dokonaliśmy z dwoma poprzednimi punktami. Wszystkie 3 linie powinny przeciąć się w jednym punkcie. I tego właśnie punktu szukaliśmy, do którego będziemy teraz się wciąż odnosili chcąc sporządzić szkic jak najlepiej odzwierciedlający nasz obiekt. Na początek łatwiej jest spróbować rysować proste przedmioty, takie jak figury geometryczne, potem w miarę zdobywania doświadczenia i umiejętności można spróbować rysować krzesła, martwą naturę itp. A w miarę wprawy wszelkiego rodzaju zakrzywienia, jak łuki składające się na kształt kopuły, elipsy tworzące kulę itd.
Portret
Po wstępnym naszkicowaniu naszego rysunku delikatnymi liniami tworzących obrys ( do tego służą ołówki B2 oraz H2 - w zależności od tego jak bardzo rysownik przydusza ołówek do powierzchni kartki) czas na cienie, które muszą współgrać z oświetleniem, gdyż intensywność cieni zależy właśnie od stopnia oświetlenia danego obiektu. Należy wypełnić cały arkusz papieru kolorem szarego w różnych odcieniach szarego będący grą cieni i światła na naszym szkicu.
Aby poprawnie wykonać ten etap szkicu, na początek najlepiej jest się poprzyglądać całemu obiektowi w jaki sposób jest oświetlony, tzn. z której strony pada najwięcej światła, z której strony jest tego światła najmniej, gdzie zachodzi wizualna granica, w którym światło i cień się zacierają. Następnie wykorzystując ołówki o odpowiedniej grubości (głównie są to ołówki od B2 do B6 lub wyżej) trza nanieść wszystkie efekty wizualne na nasz szkic.
Szkicowanie nie jest prostą rzeczą, jeżeli nigdy nie miałeś z nią styczności, z początku może wydać się to tobie takie se, ale nie zniechęcaj się, "praktyka czyni mistrza" jak to mówią, a wszystko przecież jest dla ludzi, więc na pewno warto spróbować.
1) ołówki
Występuje kilka rodzajów ołówków, które dzielą się na twarde (H) oraz miękkie (B)
cyferka występujące za symbolem literowym oznaczają stopień twardości ( dla ołówków typu H), oraz stopień miękkości (dla ołówków typu B), tzn. że ołówek H4 będzie twardszy od ołówka H1 i będzie dawał jasne cienkie linie na papierze, natomiast ołówek B4 jest bardziej miękki niż ołówek B1, który zostawia grubsze i bardziej wyraziste linie niż ołówek B1. Podczas szkicowania najczęściej używa się ołówków H2 oraz B2, którymi zaznaczasz kontury rysunku nadając mu pierwotny obraz oraz grubszych, którymi później, poprzez różne odcienie szarego, nadajesz odpowiednie cienie, kształtując ostateczny wizualny efekt twojego dzieła
2) gumka
Do wykonywania szkiców najlepsza jest gumka chlebowa, gdyż nie powoduje ona wytartych białych plam, które widnieją po tradycyjnych gumkach. Szkic składa się tylko i wyłącznie z linii. Chcąc wygumkować coś na rysunku zwykłą gumką, sprawiamy, że przerywamy ciągłość tych linii tworząc biały pusty ślad. Dlatego najlepiej używać gumki chlebowej, którą dotykamy powierzchnię kartki w miejscu, w którym jest jakiś błąd i chcemy się go pozbyć. Gumka ta "wyciera" widoczny wcześniej zarys linii pozostawiając dookoła szary delikatny ślad, będący częścią szkicu i którego można później wykorzystać do odpowiedniego nadania cieni.
3) nożyk do ostrzenia ołówka
Najlepiej jest używać nożyków, takich jak np. do cięcia tapet, gdyż wygodniejsze jest ich używanie niż zwykłej ostrzałki. Zobaczysz, że podczas wykonywania szkiców, szybko zacznie zużywać się tobie ołówek (tempo tego zużycia jest oczywiście zależne od nacisku ręki jaki kładziesz na ołówek dociskając go do kartki papieru), dlatego ciągłe ostrzenie ołówka ostrzałką będzie tylko denerwowało, a nożyk pozwoli ci szybko i sprawnie naostrzyć ołówek odsłaniając odpowiednio dłuższą część rysika w porównaniu do zwykłej ostrzałki
4) Papier.
W zależności od tego, na jakim papierze wykonujesz szkice, w odpowiednim stopniu także będzie się zużywał twój ołówek. Mam tutaj na myśli papier gładki, na którym ołówek mniej się ściera i wszelkie kreski są bardziej zwarte tworząc wyrazistą dokładną linię, oraz papier bardziej chropowaty, na którym kreski te stają się bardziej "rozmyte". Najlepiej na początek nada się blok szkolny formatu A3
Tyle jeżeli chodzi o sprzęt Wink Przydałby się jeszcze jakiś stelaż, jednak wystarczy zwykła sklejka o wymiarach 50x60 [cm] i dwa krzesła Smiley Na jednym krześle siadasz Ty, a drugie stawiasz przed sobą tak żeby oparcie było skierowane do ciebie. Płytę możesz wówczas oprzeć na swoich nogach oraz o oparcie drugiego krzesła, które znajduje się przed tobą. Samą kartkę możesz przymocować do płyty za pomocą dwóch spinaczy w postaci klamr.
Najważniejszą cechą szkiców jest to że składają się z całego mnóstwa kresek. Dlatego podstawą jest na początek umiejętność rysowania odręcznie linii prostych. Jeżeli nigdy nie robiłeś szkiców, najlepiej abyś trochę czasu spędził na rysowaniu linii prostych odręcznie w różnych kierunkach. Zarysuj kartkę A3 liniami poziomymi raz od prawej do lewej strony, potem z lewej do prawej strony, następnie tą samą kartkę zarysuj liniami pionowymi z góry do dołu i odwrotnie oraz liniami skośnymi z lewej strony do prawej i odwrotnie, a potem tak samo zrób z drugą stroną kartki. Wydaje się to może głupie i bez sensu, ale pomaga nabyć wprawy w kreśleniu prostych, odręcznych linii, bo to nie takie proste, jak się wydaje.
Kolejną ważną cechą wykonywania szkiców i portrety jest odzwierciedlenie na dwuwymiarowej kartce papieru obiektu trójwymiarowego, zachowując jego pierwotne wymiary w odpowiedniej skali. Zapomnij o linijce. Najlepiej nada się tutaj ołówek. Zaostrzony ołówek chwyć w rękę i trzymaj go rysikiem skierowanym do góry przy wyprostowanej przed sobą ręce nakierowując go na cel. Następnie wszelkie wymiary obiektu, jego długość, szerokość a także wymiary jego szczegółów zaznaczaj na ołówku za pomocą kciuka, tak żeby górna krawędź zaostrzonego ołówka, czyli rysik, był skierowany na jeden punkt, np górna krawędź obiektu, a kciuk zaznaczał tobie drugi punkt, np dolną krawędź obiektu. W taki sposób możesz określić odcinek o odpowiedniej długości określonej przez długość ołówka zakreśloną przez kciuk i rysik. Następnie tak odmierzony odcinek odkładasz na kartce papieru w odpowiedniej skali, powiększając go lub zmniejszając w taki sposób, aby cały rysunek zmieścił się na naszej kartce papieru. Dlatego najważniejszym jest określenie na początek podstawowych wymiarów rysunku w postaci naszkicowanego prostopadłościanu o odpowiednich wymiarach, w którym zmieści się nasz obiekt, odpowiadającego wymiarom prostopadłościanu, w który wpisany jest nasz obiekt, z którego czerpiemy natchnienie Smiley
W następnej kolejności przy wykonywaniu szkiców najważniejsza staje się perspektywa, dzięki której nasz szkic zachowa swój trójwymiarowy kształt.
W tym przypadku należy określić punkt, w którym przetną się wszystkie tak zwane linie zbiegu. Najlepiej rozmieścić rysunek na kartce w taki sposób, aby wspomniany wyżej punkt przecięcia linii zbiegu znajdował się na niej, gdyż punkt ten stanie się później naszym odniesieniem linii nadających naszemu szkicowi trójwymiarowy charakter. Jak znaleźć taki punkt?? A więc...
Skupiamy się na jednym narożniku naszego prostopadłościanu. Patrząc na nasz prostopadłościan, składa się on na razie tylko z dwóch prostokątów, frontowego, czyli ten na który patrzymy i tylnego, który stoi zaraz za nim. Nasz prostopadłościan nie posiada jeszcze linii skośnych u podstawy górnej i dolnej naszej figury określających jego długość. Te odcinki stworzą nasze linie zbiegu, których poszukujemy i ostatecznie przetną się one w punkcie zbiegu tych linii. Aby znaleźć to miejsce, skupiamy się na charakterystycznym punkcie naszego obiektu, np najbardziej oddalonym na prawo w płaszczyźnie frontowej naszego prostopadłościanu i odmierzamy przy pomocy sposobu z ołówkiem wysokość na jaką ten punkt ulega przesunięciu na wymiarze długości i przecięciu się z wymiarem wysokości. W ten sposób wyznaczymy punkt na krawędzi prostokąta tylnego (stojącego za frontowym) który jest rzutem puntu charakterystycznego na krawędzi prostokąta frontowego. Potem Łączymy oba punkty ze sobą i linię przeciągamy dalej, na odległość uznaną przez nas za wystarczającą, często bywa to krawędź kartki. Tak samo czynimy z jeszcze jednym punktem charakterystycznym naszego obiektu, np z drugiej strony. Dla pewności, że dobrze wszystko odmierzyliśmy (na początku zdarza się, że niedokładności w odmierzaniu ołówkiem są dość znaczne) należy znaleźć 3 punkt charakterystyczny naszego obiektu i tak samo znaleźć jego rzut na tylni prostokąt, jak to dokonaliśmy z dwoma poprzednimi punktami. Wszystkie 3 linie powinny przeciąć się w jednym punkcie. I tego właśnie punktu szukaliśmy, do którego będziemy teraz się wciąż odnosili chcąc sporządzić szkic jak najlepiej odzwierciedlający nasz obiekt. Na początek łatwiej jest spróbować rysować proste przedmioty, takie jak figury geometryczne, potem w miarę zdobywania doświadczenia i umiejętności można spróbować rysować krzesła, martwą naturę itp. A w miarę wprawy wszelkiego rodzaju zakrzywienia, jak łuki składające się na kształt kopuły, elipsy tworzące kulę itd.
Portret
Po wstępnym naszkicowaniu naszego rysunku delikatnymi liniami tworzących obrys ( do tego służą ołówki B2 oraz H2 - w zależności od tego jak bardzo rysownik przydusza ołówek do powierzchni kartki) czas na cienie, które muszą współgrać z oświetleniem, gdyż intensywność cieni zależy właśnie od stopnia oświetlenia danego obiektu. Należy wypełnić cały arkusz papieru kolorem szarego w różnych odcieniach szarego będący grą cieni i światła na naszym szkicu.
Aby poprawnie wykonać ten etap szkicu, na początek najlepiej jest się poprzyglądać całemu obiektowi w jaki sposób jest oświetlony, tzn. z której strony pada najwięcej światła, z której strony jest tego światła najmniej, gdzie zachodzi wizualna granica, w którym światło i cień się zacierają. Następnie wykorzystując ołówki o odpowiedniej grubości (głównie są to ołówki od B2 do B6 lub wyżej) trza nanieść wszystkie efekty wizualne na nasz szkic.
Szkicowanie nie jest prostą rzeczą, jeżeli nigdy nie miałeś z nią styczności, z początku może wydać się to tobie takie se, ale nie zniechęcaj się, "praktyka czyni mistrza" jak to mówią, a wszystko przecież jest dla ludzi, więc na pewno warto spróbować.
Technika malarstwa olejnego
Jest przez malarzy najczęściej uprawiana, gdyż daje najszersze możliwości twórcze.
Malarstwo olejne jest dość kosztowną techniką ale daje wyjątkowo dużą swobodę w doborze i mieszaniu barw, tworzeniu ciekawych faktur, uzyskiwanie efektów półprzezroczystości i przenikania barw a nawet wychodzeniu "w trzeci wymiar" przez nakładanie bardzo grubych warstw farby.
Malarstwo olejne, po zapoznaniu się z jego podstawami, jest stosunkowo łatwą i wdzięczną techniką. Umożliwia ono wielokrotne retuszowanie przez nakładanie kolejnych warstw farby na obraz.
Sposoby malowania olejnego stwarzają sami artyści. Z nich można przyjąć tylko te, które nie doprowadzają malowidła do szybkiego starzenia się.
Istnieje wiele różnych technik jak np.:
- alla prima (wł. – za pierwszym razem) – polega na bezpośrednim wprowadzeniu koloru przygotowanego na palecie bez podmalówek i laserunków; artyści osiągają w tej technice wprost efekt końcowy;
- laserunek (łac. – lazurium – lesur, błękit) – technika stosowana w malarstwie od dawna, powstaje wtedy, gdy pierwsza warstwa farby prześwituje przez naniesioną na nią warstwę laserunkową; uzyskuje się przez to przejrzystość i głębię;
- impasto (wł. – impastare – ugniatać) – to śmiałe nanoszenie grubej warstwy gęstej farby olejnej na powierzchnie obrazu, podkreślające fakturę malowidła;
Przygotowanie odpowiedniego podobrazia przyczynia się do trwałości obrazu. Wielu współczesnych artystów korzysta z gotowych, już zagruntowanych podobrazi jednak wielu woli tę czynność wykonać samodzielnie aby sprostały ich wymogom.
Obrazy olejne składają się z kilku warstw
-podkład (podobrazie)
-klej
-zaprawa(grunt)
-szkic
-warstwy farby
-werniks
Podobraziem może być deska, pilśń, tektura, najczęściej jednak używane jest płótno lniane. Zaprawy pod malowidło mogą być różne: absorbujące (chłonne), półchłonne (gdy farba olejna matowieje wskutek pochłaniania spoiwa przez tę zaprawę) lub tłuste (gdy zachowuje połysk). Zależnie od pracy, którą się wykonuje, można dostosować do niej kolor zaprawy.
Maluje się pędzlami, przeważnie szczeciniakami a czasem z włosia – okrągłymi, płaskimi o różnej numeracji, szpachelkami i innymi narzędziami.
Płótno malarskie
Do celów malarskich najlepiej nadaje się płótno o tzw. splotach płóciennych z nitek o jednakowej grubości. Wątek przeplata się tu jednostronnie na przemian z osnową. Płótno o różnych niciach ulega nierównomiernemu kurczeniu się lub wydłużeniu pod wpływem wilgotnego otoczenia, co może spowodować szybkie pękanie powłoki obrazu. Najlepsze jest płótno nie mające apretury.
Bmalarstwo olejne, technika, farby olejnelejtram (krosno)
Krosno z klinami służy do napinania płótna malarskiego. Składa się z czterech listewek (przy większych formatach posiada też listwy poprzeczne) zaopatrzonych przy obu końcach w głębokie wcięcia i miejsca na ruchome kliny. Wcięcia pozwalają na regulowanie naprężeniami płótna przez wbijanie klinów, jeśli taka potrzeba zachodzi. Listwy krosna muszą być tak wyprofilowane aby płótno dotykało do nich jedynie na bocznej krawędzi.
Listwy krosien zbija się dokładnie, sprawdzając przy tym konieczny między nimi kąt prosty.
Płótno o formacie większym ok. 4 cm dookoła obrazu, prowizorycznie przybija się kilkoma gwoździkami do krosien (po środku i na brzegach listew). Następnie po bokach w równych odstępach, począwszy od środka, na przeciwległych listwach przybija się płótno tapicerskimi gwoździkami. W ten sposób otrzymuje się równe napięcie płótna na całej powierzchni. Do równomiernego napięcia płótna na krosnach mogą być przydatne specjalne obcęgi.
Zaprawa
Zaprawa służy do pokrywania powierzchni pod malowidło. Płótno przed nałożeniem zaprawy należy wcześniej pokryć klejem stolarskim w celu jego naprężenia i zabezpieczenia przed wsiąkaniem zaprawy w materiał.
Płótno pokrywa się zwykle dwiema cienkimi warstwami zaprawy. Na drewnie i innych sztywnych materiałach możemy nałożyć znacznie więcej warstw. Po wyschnięciu pierwsze warstwy powleka się nią po raz drugi i podobnie po raz trzeci. Rozprowadzanie zaprawy powinno odbywać się cienko pasami w kratkę, tak aby osiągnąć największą równomierność pokrycia płótna lub deski. Płótno i deski powinny schnąć w pozycji leżącej lub nieco pochylonej. Aby wysychanie zaprawy przebiegało równomiernie i szybko, podkłada się pod krosna drewniane klocki.
Obecnie najczęściej używa się gotowych zapraw dostępnych w odpowiednich sklepach lub farby emulsyjnej, która jest elastyczna, niezmywalna i odporna na czynniki zewnętrzne.
Paleta
Paleta jest to płyta drewniana, blaszana, porcelanowa, szklana, tekturowa o pewnym formacie i kształcie oraz wykończeniu zależnym od techniki jakiej ma służyć. Do malowania technika olejną najczęściej stosowane są palety drewniane, posiadające otwory na uchwyt. Farby wyciska się z tub obok siebie w pewnym układzie kolorystycznym, odpowiadającym artyście.
Po każdorazowym użyciu paleta powinna być oczyszczona. Resztki farby usuwa się szpachelką a następnie zmywa terpentyną. Zaschnięte stare farby na palecie najlepiej usuwa się przy użyciu płomienia. W tym wypadku warstwę zaschniętych farb polewa się spirytusem denaturowanym tak, aby płyn nie spływał i zapala się ostrożnie. Zmiękczona warstwa zaschniętych farb daje się wtedy zeskrobać nożem i szpachlą.
Farby olejne
Artystyczne farby olejne sporządza się poprzez rozproszenie pigmentów w nośniku olejnym takim jak lniany , orzechowy , szafranowy lub makowy, tak aby wytworzyć gładką, kleistą, wolnoschnącą farbę. Farba olejna ze swojej natury nie miesza się z wodą, rozpuszcza się jedynie w terpentynie, benzynie lakowej lub bezwonnym rozpuszczalniku.
Olejowe spoiwo nadaje farbie charakterystyczny wygląd i konsystencję masła. Pigmenty utarte z olejem mają specyficzną głębię i rezonans koloru , gdyż inna ilość światła jest pochłonięta a odbita. Olej nie tylko trzyma cząstki pigmentu i umożliwia ich przyleganie do powierzchni podobrazia , ale także chroni je. Do tych podstawowych składników producenci dodają jeszcze inne , aby uzyskać farby o stosunkowo stałym czasie schnięcia.
Olejne farby artystyczne można nabyć w sklepach sprzedających materiały i akcesoria dla artystów plastyków lub w sklepach z artykułami papierniczymi. Na rynku dostępne są farby wielu firm począwszy do polskich firmy Aster do holenderskich Talens, które sprzedawane są w dwóch seriach: tańszej Van Gogh i droższej Rembrandt.
Pędzle
malarstwo olejne, technika, farby olejne Do malowania farbami olejnymi można uzywać pędzli
- z włosia miękkiego
- z włosia sztywnego
- z włosia syntetycznego
Włos ma różną grubość i długość, skala 0-28
Materiały na pędzle z włosia naturalnego: ogonki wiewiórek, piórka sępie, gęsie, kurze, gołębie, sierści borsuków, tchórzy, kun, szczecinki świń.
Werniksy
Werniks to przeźroczysta warstwa którą pokrywa się obrazy w celu zabezpieczenia przed wpływami atmosferycznymi oraz nadaniu głębi barwom. Nie może być stosowany w akwareli, gwaszu, pastelu i suchej temperze.
W zależności od procesów schnięcia mamy werniksy: olejne -schnące w procesie chemicznym, rozpuszczone w lotnych rozpuszczalnikach -schnące w procesie fizycznym, twardniejace pod wpływem ciepła, schnące na skutek reakcji kondensacji.
W zależności od użytego materiału : żywiczne, olejno - żywiczne, białkowe, z mas syntetycznych, z pochodnych celulozy.
Kilka drobnych porad
Bywa nieraz, że po jakimś czasie na obrazie powstają pęknięcia i szczeliny. Pochodzą one przeważnie od nie zaschniętej dobrze zaprawy na podłożu lub od niejednostajnego wysychanie warstw farby nałożonej jedna na drugą. Następuje wtedy nierównomierne ich kurczenie się. Należy unikać nakładania farb szybko schnących na warstwę farb wysychających wolniej. Dopuszczalna jest kolejność odwrotna. Portrety ze zdjec
Przystępując po dłuższej przerwie do malowania, obraz olejny musimy oczyścić i odtłuścić. Odtłuszczenie zaschniętych już warstw obrazu może się odbywać przez pocieranie surowym ziemniakiem, a następnie przetarcie lekko zwilżoną flanelowa szmatką. Po tym zabiegu powleka się cienko miejsca, na których mają być wykonane przemalówki lub poprawki, szmatką nasączona mieszanką terpentynowo-olejną.
Przy wielokrotnym korygowaniu i przemalowywaniu obrazu mokrą jeszcze warstwę farby łatwo jest zeskrobać nożem lub szpachelką. Przy dobrze zaschniętej już farbie, jeśli zachodzi taka konieczność, usuwa się z części malowidła wierzchnią powłokę farby szlifując pumeksem lub papierem ściernym. Po tym zabiegu pociera się cienko te miejsca mieszanką terpentynowo-olejną przed nałożeniem nowej warstwy.
Po ukończeniu pracy obraz olejny całkowicie wyschnięty, zwykle po kilku miesiącach, werniksuje się. Do werniksowania służą różnego rodzaju tzw. werniksy końcowe, wolno lub szybko schnące. Werniks jest jakby powłoką ochronna obrazu. Matowy lub dający połysk pogłębia tonację obrazu.
Malarstwo olejne jest dość kosztowną techniką ale daje wyjątkowo dużą swobodę w doborze i mieszaniu barw, tworzeniu ciekawych faktur, uzyskiwanie efektów półprzezroczystości i przenikania barw a nawet wychodzeniu "w trzeci wymiar" przez nakładanie bardzo grubych warstw farby.
Malarstwo olejne, po zapoznaniu się z jego podstawami, jest stosunkowo łatwą i wdzięczną techniką. Umożliwia ono wielokrotne retuszowanie przez nakładanie kolejnych warstw farby na obraz.
Sposoby malowania olejnego stwarzają sami artyści. Z nich można przyjąć tylko te, które nie doprowadzają malowidła do szybkiego starzenia się.
Istnieje wiele różnych technik jak np.:
- alla prima (wł. – za pierwszym razem) – polega na bezpośrednim wprowadzeniu koloru przygotowanego na palecie bez podmalówek i laserunków; artyści osiągają w tej technice wprost efekt końcowy;
- laserunek (łac. – lazurium – lesur, błękit) – technika stosowana w malarstwie od dawna, powstaje wtedy, gdy pierwsza warstwa farby prześwituje przez naniesioną na nią warstwę laserunkową; uzyskuje się przez to przejrzystość i głębię;
- impasto (wł. – impastare – ugniatać) – to śmiałe nanoszenie grubej warstwy gęstej farby olejnej na powierzchnie obrazu, podkreślające fakturę malowidła;
Przygotowanie odpowiedniego podobrazia przyczynia się do trwałości obrazu. Wielu współczesnych artystów korzysta z gotowych, już zagruntowanych podobrazi jednak wielu woli tę czynność wykonać samodzielnie aby sprostały ich wymogom.
Obrazy olejne składają się z kilku warstw
-podkład (podobrazie)
-klej
-zaprawa(grunt)
-szkic
-warstwy farby
-werniks
Podobraziem może być deska, pilśń, tektura, najczęściej jednak używane jest płótno lniane. Zaprawy pod malowidło mogą być różne: absorbujące (chłonne), półchłonne (gdy farba olejna matowieje wskutek pochłaniania spoiwa przez tę zaprawę) lub tłuste (gdy zachowuje połysk). Zależnie od pracy, którą się wykonuje, można dostosować do niej kolor zaprawy.
Maluje się pędzlami, przeważnie szczeciniakami a czasem z włosia – okrągłymi, płaskimi o różnej numeracji, szpachelkami i innymi narzędziami.
Płótno malarskie
Do celów malarskich najlepiej nadaje się płótno o tzw. splotach płóciennych z nitek o jednakowej grubości. Wątek przeplata się tu jednostronnie na przemian z osnową. Płótno o różnych niciach ulega nierównomiernemu kurczeniu się lub wydłużeniu pod wpływem wilgotnego otoczenia, co może spowodować szybkie pękanie powłoki obrazu. Najlepsze jest płótno nie mające apretury.
Bmalarstwo olejne, technika, farby olejnelejtram (krosno)
Krosno z klinami służy do napinania płótna malarskiego. Składa się z czterech listewek (przy większych formatach posiada też listwy poprzeczne) zaopatrzonych przy obu końcach w głębokie wcięcia i miejsca na ruchome kliny. Wcięcia pozwalają na regulowanie naprężeniami płótna przez wbijanie klinów, jeśli taka potrzeba zachodzi. Listwy krosna muszą być tak wyprofilowane aby płótno dotykało do nich jedynie na bocznej krawędzi.
Listwy krosien zbija się dokładnie, sprawdzając przy tym konieczny między nimi kąt prosty.
Płótno o formacie większym ok. 4 cm dookoła obrazu, prowizorycznie przybija się kilkoma gwoździkami do krosien (po środku i na brzegach listew). Następnie po bokach w równych odstępach, począwszy od środka, na przeciwległych listwach przybija się płótno tapicerskimi gwoździkami. W ten sposób otrzymuje się równe napięcie płótna na całej powierzchni. Do równomiernego napięcia płótna na krosnach mogą być przydatne specjalne obcęgi.
Zaprawa
Zaprawa służy do pokrywania powierzchni pod malowidło. Płótno przed nałożeniem zaprawy należy wcześniej pokryć klejem stolarskim w celu jego naprężenia i zabezpieczenia przed wsiąkaniem zaprawy w materiał.
Płótno pokrywa się zwykle dwiema cienkimi warstwami zaprawy. Na drewnie i innych sztywnych materiałach możemy nałożyć znacznie więcej warstw. Po wyschnięciu pierwsze warstwy powleka się nią po raz drugi i podobnie po raz trzeci. Rozprowadzanie zaprawy powinno odbywać się cienko pasami w kratkę, tak aby osiągnąć największą równomierność pokrycia płótna lub deski. Płótno i deski powinny schnąć w pozycji leżącej lub nieco pochylonej. Aby wysychanie zaprawy przebiegało równomiernie i szybko, podkłada się pod krosna drewniane klocki.
Obecnie najczęściej używa się gotowych zapraw dostępnych w odpowiednich sklepach lub farby emulsyjnej, która jest elastyczna, niezmywalna i odporna na czynniki zewnętrzne.
Paleta
Paleta jest to płyta drewniana, blaszana, porcelanowa, szklana, tekturowa o pewnym formacie i kształcie oraz wykończeniu zależnym od techniki jakiej ma służyć. Do malowania technika olejną najczęściej stosowane są palety drewniane, posiadające otwory na uchwyt. Farby wyciska się z tub obok siebie w pewnym układzie kolorystycznym, odpowiadającym artyście.
Po każdorazowym użyciu paleta powinna być oczyszczona. Resztki farby usuwa się szpachelką a następnie zmywa terpentyną. Zaschnięte stare farby na palecie najlepiej usuwa się przy użyciu płomienia. W tym wypadku warstwę zaschniętych farb polewa się spirytusem denaturowanym tak, aby płyn nie spływał i zapala się ostrożnie. Zmiękczona warstwa zaschniętych farb daje się wtedy zeskrobać nożem i szpachlą.
Farby olejne
Artystyczne farby olejne sporządza się poprzez rozproszenie pigmentów w nośniku olejnym takim jak lniany , orzechowy , szafranowy lub makowy, tak aby wytworzyć gładką, kleistą, wolnoschnącą farbę. Farba olejna ze swojej natury nie miesza się z wodą, rozpuszcza się jedynie w terpentynie, benzynie lakowej lub bezwonnym rozpuszczalniku.
Olejowe spoiwo nadaje farbie charakterystyczny wygląd i konsystencję masła. Pigmenty utarte z olejem mają specyficzną głębię i rezonans koloru , gdyż inna ilość światła jest pochłonięta a odbita. Olej nie tylko trzyma cząstki pigmentu i umożliwia ich przyleganie do powierzchni podobrazia , ale także chroni je. Do tych podstawowych składników producenci dodają jeszcze inne , aby uzyskać farby o stosunkowo stałym czasie schnięcia.
Olejne farby artystyczne można nabyć w sklepach sprzedających materiały i akcesoria dla artystów plastyków lub w sklepach z artykułami papierniczymi. Na rynku dostępne są farby wielu firm począwszy do polskich firmy Aster do holenderskich Talens, które sprzedawane są w dwóch seriach: tańszej Van Gogh i droższej Rembrandt.
Pędzle
malarstwo olejne, technika, farby olejne Do malowania farbami olejnymi można uzywać pędzli
- z włosia miękkiego
- z włosia sztywnego
- z włosia syntetycznego
Włos ma różną grubość i długość, skala 0-28
Materiały na pędzle z włosia naturalnego: ogonki wiewiórek, piórka sępie, gęsie, kurze, gołębie, sierści borsuków, tchórzy, kun, szczecinki świń.
Werniksy
Werniks to przeźroczysta warstwa którą pokrywa się obrazy w celu zabezpieczenia przed wpływami atmosferycznymi oraz nadaniu głębi barwom. Nie może być stosowany w akwareli, gwaszu, pastelu i suchej temperze.
W zależności od procesów schnięcia mamy werniksy: olejne -schnące w procesie chemicznym, rozpuszczone w lotnych rozpuszczalnikach -schnące w procesie fizycznym, twardniejace pod wpływem ciepła, schnące na skutek reakcji kondensacji.
W zależności od użytego materiału : żywiczne, olejno - żywiczne, białkowe, z mas syntetycznych, z pochodnych celulozy.
Kilka drobnych porad
Bywa nieraz, że po jakimś czasie na obrazie powstają pęknięcia i szczeliny. Pochodzą one przeważnie od nie zaschniętej dobrze zaprawy na podłożu lub od niejednostajnego wysychanie warstw farby nałożonej jedna na drugą. Następuje wtedy nierównomierne ich kurczenie się. Należy unikać nakładania farb szybko schnących na warstwę farb wysychających wolniej. Dopuszczalna jest kolejność odwrotna. Portrety ze zdjec
Przystępując po dłuższej przerwie do malowania, obraz olejny musimy oczyścić i odtłuścić. Odtłuszczenie zaschniętych już warstw obrazu może się odbywać przez pocieranie surowym ziemniakiem, a następnie przetarcie lekko zwilżoną flanelowa szmatką. Po tym zabiegu powleka się cienko miejsca, na których mają być wykonane przemalówki lub poprawki, szmatką nasączona mieszanką terpentynowo-olejną.
Przy wielokrotnym korygowaniu i przemalowywaniu obrazu mokrą jeszcze warstwę farby łatwo jest zeskrobać nożem lub szpachelką. Przy dobrze zaschniętej już farbie, jeśli zachodzi taka konieczność, usuwa się z części malowidła wierzchnią powłokę farby szlifując pumeksem lub papierem ściernym. Po tym zabiegu pociera się cienko te miejsca mieszanką terpentynowo-olejną przed nałożeniem nowej warstwy.
Po ukończeniu pracy obraz olejny całkowicie wyschnięty, zwykle po kilku miesiącach, werniksuje się. Do werniksowania służą różnego rodzaju tzw. werniksy końcowe, wolno lub szybko schnące. Werniks jest jakby powłoką ochronna obrazu. Matowy lub dający połysk pogłębia tonację obrazu.
Portretowanie na zamowienie
Uważam, że na początku warto by wyjaśnić znaczenie samego słowa. Portret, to, z języka francuskiego, przedstawienie podobizny osoby lub grupy osób. Jest to jeden z najważniejszych tematów sztuki plastycznej, o wielorakich funkcjach i znaczeniach, realizowany we wszystkich technikach, w skali od miniaturowej po monumentalną. Wykonywany z natury, lecz także na podstawie różnych przekazów (np. portret pośmiertny, imaginacyjny) lub bez intencji odzwierciedlania fizjonomicznych cech osoby (np. portret idealny, symboliczny). Odmienność typów portretu zależy od ujęcia modela (twarz, popiersie, półpostać, cała postać — tzw. portret en pied), od liczby przedstawianych osób (portret pojedynczy, podwójny, grupowy, zbiorowy), od sposobu usytuowania portretowego (stojący, siedzący, frontalny, profilowy, w zwrocie — tzw. portret en trois quarts). Ewolucja typów i konwencji portretowych była uzależniona od wielu czynników społecznych i artystycznych: funkcji wizerunku (np. prywatny, oficjalny, reprezentacyjny, ceremonialny), rangi portretowanego, panującego obyczaju, formuł stylistycznych określających technikę, rozmiar, ujęcie, strój, gest, mimikę, atrybuty, tło. Specyficzną odmianą portretu jest autoportret.
Portret występował od starożytności w wielu kręgach cywilizacyjnych (Mezopotamia, Meksyk, Peru, Egipt, Chiny). W Grecji przeważał portretowanie idealny, w Rzymie — realistyczny a nawet werystyczny. W sztuce wczesnego średniowiecza ciężko jest znaleźć rzeczywisty portret, dopiero od XIII w. coraz częściej wykorzystywany jest w plastyce „człowiek”- nagrobki, wizerunki donatorów. Rosnąca od XV w. popularność portretu przyczyniła się do powstania wielu jego odmian (portret heroizowany, alegoryczny moralizowany), w których wciąż ścierały się tendencje do wiernego odtwarzania rysów lub idealizowania modela. W średniowieczu portret miał niewielkie znaczenie i często występował jako uzupełnienie scen religijnych. Pierwsze indywidualne portrety pojawiły się w XIV w. W następnym stuleciu w Niderlandach wysoki poziom osiągnął portret realistyczny- van Eyck, Memling. W tymże czasie we Włoszech powstają portrety dzieci profilowe- Veneziano, Pisanello.
W okresie odrodzenia (Renesans) Leonardo da Vinci wprowadza nowatorskie ujęcie postaci. Dla Leonarda najważniejsze były proporcje. Przypatrywał się greckim posągom i obliczał starannie, jaka powinna być wielkość głowy w stosunku do wysokości całego człowieka, jaka szerokość ramion, a jaka długość nosa w stosunku do twarzy. Dobre wymiary uważał za pierwszy warunek doskonałości w sztuce i, sądząc po jego wielkich dziełach, miał racje. Opisując jego „Ostatnią Wieczerzę” możemy się dopatrzyć jeszcze szczegółów z epoki średniowiecza- apostołowie siedzący symetrycznie po sześciu z każdej strony i wszyscy są zwróceni przodem do widza, treść jest religijna, ale mimo tego, obraz ma też cechy zupełnie nowe. Stanowi on kompozycyjnie zwartą grupę, postacie żyw o czymś dyskutują, są zajęte jakąś sprawą. Jednak nizaprzeczalnie, największym dziełem da Vinciego jest Mona Lisa. Kobieta siedzi lekko zwrócona do nas bokiem i jest widoczna tylko do połowy. Portret ma barwy spokojne, raczej ciemne. Strój damy jest skromny, bez lśniących ozdób, bez złotych haftów i klejnotów. Ale mimo to, ten portret ma w sobie coś niezwykłego, coś, co zmusza do rozmyślań, to piękno nieprzemijające. Chyba nikt mi nie zaprzeczy, że od czasu, jak ludzie nauczyli się malować farbami ludzkie rysy, nikt nie dokonał większego dzieła. Drugim równie znanym portretem tego artysty jest Dama z łasiczką, jedyny obraz Leonarda w Polsce. Kobieta przedstawiona na tym obrazie jest energiczna, umie dojść do celu. Wystarczy spojrzeć na jej twarz. Jest coś w obrazach da Vinciego, co urzeka.
Do dalszego rozwoju portretu przyczynili się Rafael i Tycjan. Barok przynosi rozkwit tego typu malarstwa, powstają portrety pędzla Velzqueza, Rubensa, a zwłaszcza dzieła Rembrandta, reprezentujące najwyższy poziom portretu psychologicznego, o charakterystycznej tonacji i grze światła. Ten artysta słynął z portretów innych niż te, które widziano dotąd. Ówcześni ludzie nie potrafili zrozumieć, dlaczego część twarzy tonie w cieniu, a Rembrandt nie potrafił im tego wytłumaczyć, po prostu, tak było „ciekawiej”, to był jego sposób malowania. Artysta doszedł do perfekcji w przedstawianiu na obrazy uczuć, ale była to ciężka praca. Godzinami malował swoje własne portrety stojąc przed lustrem. Raz starał się być w nastroju złym, to znowu smutnym, raz jest zamyślony, innym razem wesoły. Starał się dojść, w czym tkwi różnica, jak nastrój człowieka odbija się na jego twarzy, jak w twarzy rysuje się charakter i umysł człowieka. Na swoich obrazach uwydatniał w twarzach ich odrębność, ich indywidualne cechy. W opasłych twarzach, w sprytnych oczkach, w grubych rysach widział on doskonale to, z czego ludzie sobie nawet nie zdawali sprawy: ich charakter. Czasem ludzie zamawiający portret u Rembrandta byli nieco zdziwieni lub zaniepokojeni swoim wyglądem, lecz najczęściej wychodzili z pracowni podniesieni na duchu, ugruntowani o swoim dobrym mniemaniu. Rembrandt nigdy nie schlebiał gustom publiczności, nigdy też nie malował królów ani książąt. Jego sztuka była inna niż malarzy poprzedzających go lub jemu współczesnych: bardziej głęboka.
W XVIII w. malarstwo portretowe rozwija się w Anglii, gdzie najbardziej charakterystyczne są portrety arystokratów, często ukazywanych na tle krajobrazu- Reynolds, Gainsborough, Lawrence. Na przełomie XIX i XX w. najwybitniejszym portrecistą był Goya. W okresie biedermeieru w Niemczech popularny stał się portret mieszczański.
Do wybitnych osiągnięć malarstwa portretowego należą też dzieła impresjonistyczne Renoira i postimpresjonistyczne- van Gogha. Ten artysta, który za swojego życia ciągle cierpiał niedostatek i nie sprzedał chyba żadnego swojego obrazu, teraz jest jednym „Wielkich” malarzy, których obrazy sprzedawana są za ogromne pieniądze. Jest to już w zasadzie powszechnie wiadome, że Wincent był nie do końca zdrowy nerwowo. Miał częste napady furii i agresji, nawet wobec najbliższych- np. ukochanego brata Teo. Van Gogh twierdził, że woli patrzeć na jakaś brzydką kobietę, niż na piękną, bo cóż znaczy piękne ciało. „Wszak zwierzęta tez mają piękne ciała, może piękniejsze niż ludzie, ale nie mają owej duszy, która żyje w człowieku”. Tą duszę właśnie Wincent starał się uchwycić w swoich obrazach. Smutek i przygnębienie od zawsze towarzyszyły van Goghowi. Nieprzytulny budynek, nieciekawe otoczenie, „kocie łby” na ulicy, tak wyglądało miasteczko, w jakim przez pewien czas mieszkał i pracował nad „duszami”- jak sam twierdził. Tę właśnie atmosferę- biedy, braku nadziei- umiał znakomicie uchwycić. Van Gogh także często malował swoją twarz, szukał w niej „życia”. Obrazy Wincenta nie trudno jest odróżnić od innych. Malowane są „kreseczkami” nakładanymi bardzo blisko siebie, wnoszą one do obrazów niepokój, niestabilność- taką, jaką cechował się malarz.
W XX w. w związku z rozpowszechnieniem fotografii portret artystyczny stracił swoje znaczenie informacyjne, stając się pretekstem do poszukiwań twórczych. Najbardziej znanym nazwiskiem, jakie mogę tu przywołać jest Pablo Picasso. Ten artysta nie trzyma się żadnych reguł, nawet tych, które sam sobie nałożył. Patrząc na portrety, można wyróżnić wiele epok w twórczości Picassa. Jeden pochodzi z tych czasów, gdy Picasso nawet w ludzkich twarzach widział sześciany, drugi to portret żony, malowany około 20 lat później, gdy Picasso, szczęśliwy i zadowolony z życia wraca do malarstwa realistycznego. Trzeci- to może być portret dziewczyny już z ostatnich czasów. Prace tego samego człowieka, a jakże różne od siebie. Picasso nigdy nie starał się wiernie odtwarzać rzeczywistości- tworzył nowe formy, w inny sposób dostrzegając rzeczy w otaczającym nas świecie. Dzieła Picassa łączą śmiałość nowatorskich poczynań z przywiązaniem do śródziemnomorskiej tradycji sztuki figuratywnej. Pozostają też w żywym dialogu z dokonaniami wielkich mistrzów malarstwa europejskiego. Wyznaczając drogi rozwoju XX-wiecznej sztuki, nie dają się sprowadzić do żadnego prądu czy kierunku, pozostają poza głównymi nurtami artystycznymi. Oddziaływał na kilka pokoleń artystów. Wielu ludziom pojęcie sztuki nowoczesnej kojarzy się właśnie z jego pracami.
Ostatnim już artystą, którego chciałam przywołać jest Jackson Pollck. Amerykański malarz, współtwórca tzw. Szkoły Nowojorskiej oraz ekspresjonizmu abstrakcyjnego, twórca techniki zwanej malarstwem gestu lub action painting. Pollock to postać bardzo skomplikowana. Jego kariera przebiegała burzliwie, on sam wielokrotnie przeżywał załamania, nadużywał alkoholu. W szczytowym okresie kariery, u boku Pollocka stała kobieta jego życia. Dzięki niej malarz utrwalił na płótnie najsłynniejsze swoje dzieła. Warto pamiętać, że Pollock nie naśladował innych, a stworzył swój własny, niepowtarzalny styl. Inaczej zwany: informel, czyli abstrakcja bezforemna. Istniejący od ok. 1950 r. nurt był reakcją na przeciążenie tematyką minionej wojny, zrzuceniem z siebie balastu przeżyć z nią związanych. Podstawą action-painting jest świadoma rezygnacja z form obserwowanych w naturze na rzecz bezprzedmiotowych zestawień linii, płaszczyzn i brył. Jest to malarstwo opierające się głównie na instynkcie artysty - nie ma żadnych z góry ustalonych reguł. I właśnie w ten sposób- bez żadnych reguł, artysta tworzył portrety. Nie można w żaden sposób ich opisać ze względu na ich różnorodność. Każdy portret trzeba by rozpatrywać osobno.
Podsumowując, portret zmieniał się przez wieki. Wymieniłam zaledwie kilku malarzy, z dużej grupy (w której są także Rafael, Rubens, Velasquez, Goya, Delacroix), każdy z nich miał inne spojrzenie na człowieka, każdy z nich inaczej pojmował portret i przedstawienie „charakteru” postaci- bo przecierz właśnie o to im wszystkim chodziło
Portret występował od starożytności w wielu kręgach cywilizacyjnych (Mezopotamia, Meksyk, Peru, Egipt, Chiny). W Grecji przeważał portretowanie idealny, w Rzymie — realistyczny a nawet werystyczny. W sztuce wczesnego średniowiecza ciężko jest znaleźć rzeczywisty portret, dopiero od XIII w. coraz częściej wykorzystywany jest w plastyce „człowiek”- nagrobki, wizerunki donatorów. Rosnąca od XV w. popularność portretu przyczyniła się do powstania wielu jego odmian (portret heroizowany, alegoryczny moralizowany), w których wciąż ścierały się tendencje do wiernego odtwarzania rysów lub idealizowania modela. W średniowieczu portret miał niewielkie znaczenie i często występował jako uzupełnienie scen religijnych. Pierwsze indywidualne portrety pojawiły się w XIV w. W następnym stuleciu w Niderlandach wysoki poziom osiągnął portret realistyczny- van Eyck, Memling. W tymże czasie we Włoszech powstają portrety dzieci profilowe- Veneziano, Pisanello.
W okresie odrodzenia (Renesans) Leonardo da Vinci wprowadza nowatorskie ujęcie postaci. Dla Leonarda najważniejsze były proporcje. Przypatrywał się greckim posągom i obliczał starannie, jaka powinna być wielkość głowy w stosunku do wysokości całego człowieka, jaka szerokość ramion, a jaka długość nosa w stosunku do twarzy. Dobre wymiary uważał za pierwszy warunek doskonałości w sztuce i, sądząc po jego wielkich dziełach, miał racje. Opisując jego „Ostatnią Wieczerzę” możemy się dopatrzyć jeszcze szczegółów z epoki średniowiecza- apostołowie siedzący symetrycznie po sześciu z każdej strony i wszyscy są zwróceni przodem do widza, treść jest religijna, ale mimo tego, obraz ma też cechy zupełnie nowe. Stanowi on kompozycyjnie zwartą grupę, postacie żyw o czymś dyskutują, są zajęte jakąś sprawą. Jednak nizaprzeczalnie, największym dziełem da Vinciego jest Mona Lisa. Kobieta siedzi lekko zwrócona do nas bokiem i jest widoczna tylko do połowy. Portret ma barwy spokojne, raczej ciemne. Strój damy jest skromny, bez lśniących ozdób, bez złotych haftów i klejnotów. Ale mimo to, ten portret ma w sobie coś niezwykłego, coś, co zmusza do rozmyślań, to piękno nieprzemijające. Chyba nikt mi nie zaprzeczy, że od czasu, jak ludzie nauczyli się malować farbami ludzkie rysy, nikt nie dokonał większego dzieła. Drugim równie znanym portretem tego artysty jest Dama z łasiczką, jedyny obraz Leonarda w Polsce. Kobieta przedstawiona na tym obrazie jest energiczna, umie dojść do celu. Wystarczy spojrzeć na jej twarz. Jest coś w obrazach da Vinciego, co urzeka.
Do dalszego rozwoju portretu przyczynili się Rafael i Tycjan. Barok przynosi rozkwit tego typu malarstwa, powstają portrety pędzla Velzqueza, Rubensa, a zwłaszcza dzieła Rembrandta, reprezentujące najwyższy poziom portretu psychologicznego, o charakterystycznej tonacji i grze światła. Ten artysta słynął z portretów innych niż te, które widziano dotąd. Ówcześni ludzie nie potrafili zrozumieć, dlaczego część twarzy tonie w cieniu, a Rembrandt nie potrafił im tego wytłumaczyć, po prostu, tak było „ciekawiej”, to był jego sposób malowania. Artysta doszedł do perfekcji w przedstawianiu na obrazy uczuć, ale była to ciężka praca. Godzinami malował swoje własne portrety stojąc przed lustrem. Raz starał się być w nastroju złym, to znowu smutnym, raz jest zamyślony, innym razem wesoły. Starał się dojść, w czym tkwi różnica, jak nastrój człowieka odbija się na jego twarzy, jak w twarzy rysuje się charakter i umysł człowieka. Na swoich obrazach uwydatniał w twarzach ich odrębność, ich indywidualne cechy. W opasłych twarzach, w sprytnych oczkach, w grubych rysach widział on doskonale to, z czego ludzie sobie nawet nie zdawali sprawy: ich charakter. Czasem ludzie zamawiający portret u Rembrandta byli nieco zdziwieni lub zaniepokojeni swoim wyglądem, lecz najczęściej wychodzili z pracowni podniesieni na duchu, ugruntowani o swoim dobrym mniemaniu. Rembrandt nigdy nie schlebiał gustom publiczności, nigdy też nie malował królów ani książąt. Jego sztuka była inna niż malarzy poprzedzających go lub jemu współczesnych: bardziej głęboka.
W XVIII w. malarstwo portretowe rozwija się w Anglii, gdzie najbardziej charakterystyczne są portrety arystokratów, często ukazywanych na tle krajobrazu- Reynolds, Gainsborough, Lawrence. Na przełomie XIX i XX w. najwybitniejszym portrecistą był Goya. W okresie biedermeieru w Niemczech popularny stał się portret mieszczański.
Do wybitnych osiągnięć malarstwa portretowego należą też dzieła impresjonistyczne Renoira i postimpresjonistyczne- van Gogha. Ten artysta, który za swojego życia ciągle cierpiał niedostatek i nie sprzedał chyba żadnego swojego obrazu, teraz jest jednym „Wielkich” malarzy, których obrazy sprzedawana są za ogromne pieniądze. Jest to już w zasadzie powszechnie wiadome, że Wincent był nie do końca zdrowy nerwowo. Miał częste napady furii i agresji, nawet wobec najbliższych- np. ukochanego brata Teo. Van Gogh twierdził, że woli patrzeć na jakaś brzydką kobietę, niż na piękną, bo cóż znaczy piękne ciało. „Wszak zwierzęta tez mają piękne ciała, może piękniejsze niż ludzie, ale nie mają owej duszy, która żyje w człowieku”. Tą duszę właśnie Wincent starał się uchwycić w swoich obrazach. Smutek i przygnębienie od zawsze towarzyszyły van Goghowi. Nieprzytulny budynek, nieciekawe otoczenie, „kocie łby” na ulicy, tak wyglądało miasteczko, w jakim przez pewien czas mieszkał i pracował nad „duszami”- jak sam twierdził. Tę właśnie atmosferę- biedy, braku nadziei- umiał znakomicie uchwycić. Van Gogh także często malował swoją twarz, szukał w niej „życia”. Obrazy Wincenta nie trudno jest odróżnić od innych. Malowane są „kreseczkami” nakładanymi bardzo blisko siebie, wnoszą one do obrazów niepokój, niestabilność- taką, jaką cechował się malarz.
W XX w. w związku z rozpowszechnieniem fotografii portret artystyczny stracił swoje znaczenie informacyjne, stając się pretekstem do poszukiwań twórczych. Najbardziej znanym nazwiskiem, jakie mogę tu przywołać jest Pablo Picasso. Ten artysta nie trzyma się żadnych reguł, nawet tych, które sam sobie nałożył. Patrząc na portrety, można wyróżnić wiele epok w twórczości Picassa. Jeden pochodzi z tych czasów, gdy Picasso nawet w ludzkich twarzach widział sześciany, drugi to portret żony, malowany około 20 lat później, gdy Picasso, szczęśliwy i zadowolony z życia wraca do malarstwa realistycznego. Trzeci- to może być portret dziewczyny już z ostatnich czasów. Prace tego samego człowieka, a jakże różne od siebie. Picasso nigdy nie starał się wiernie odtwarzać rzeczywistości- tworzył nowe formy, w inny sposób dostrzegając rzeczy w otaczającym nas świecie. Dzieła Picassa łączą śmiałość nowatorskich poczynań z przywiązaniem do śródziemnomorskiej tradycji sztuki figuratywnej. Pozostają też w żywym dialogu z dokonaniami wielkich mistrzów malarstwa europejskiego. Wyznaczając drogi rozwoju XX-wiecznej sztuki, nie dają się sprowadzić do żadnego prądu czy kierunku, pozostają poza głównymi nurtami artystycznymi. Oddziaływał na kilka pokoleń artystów. Wielu ludziom pojęcie sztuki nowoczesnej kojarzy się właśnie z jego pracami.
Ostatnim już artystą, którego chciałam przywołać jest Jackson Pollck. Amerykański malarz, współtwórca tzw. Szkoły Nowojorskiej oraz ekspresjonizmu abstrakcyjnego, twórca techniki zwanej malarstwem gestu lub action painting. Pollock to postać bardzo skomplikowana. Jego kariera przebiegała burzliwie, on sam wielokrotnie przeżywał załamania, nadużywał alkoholu. W szczytowym okresie kariery, u boku Pollocka stała kobieta jego życia. Dzięki niej malarz utrwalił na płótnie najsłynniejsze swoje dzieła. Warto pamiętać, że Pollock nie naśladował innych, a stworzył swój własny, niepowtarzalny styl. Inaczej zwany: informel, czyli abstrakcja bezforemna. Istniejący od ok. 1950 r. nurt był reakcją na przeciążenie tematyką minionej wojny, zrzuceniem z siebie balastu przeżyć z nią związanych. Podstawą action-painting jest świadoma rezygnacja z form obserwowanych w naturze na rzecz bezprzedmiotowych zestawień linii, płaszczyzn i brył. Jest to malarstwo opierające się głównie na instynkcie artysty - nie ma żadnych z góry ustalonych reguł. I właśnie w ten sposób- bez żadnych reguł, artysta tworzył portrety. Nie można w żaden sposób ich opisać ze względu na ich różnorodność. Każdy portret trzeba by rozpatrywać osobno.
Podsumowując, portret zmieniał się przez wieki. Wymieniłam zaledwie kilku malarzy, z dużej grupy (w której są także Rafael, Rubens, Velasquez, Goya, Delacroix), każdy z nich miał inne spojrzenie na człowieka, każdy z nich inaczej pojmował portret i przedstawienie „charakteru” postaci- bo przecierz właśnie o to im wszystkim chodziło
Technika portretowania
W każdym starym, wiejskim domu, ale i nie tylko takim, wiszą różnorodne zdjęcia. Wśród nich istotne miejsce przeznaczone jest na portrety. Znajdują się na nich nasi rodzice, dziadkowie, pradziadkowie, albo inni członkowie rodziny. Może jest to jakiś daleki krewny, który dawniej panował nad wsią, albo był księciem, a może po prostu te miejsce zajęte jest przez własną, ślubną fotografię. Portret był dawniej najczęściej wykonywaną fotografią przez co najwięcej ich w muzeach i tego typu instytucjach. Wcześniej wykonanie portretu było zadaniem malarza. Stawało się to jednak nudne, gdyż zajmowało bardzo dużo czasu i nieopłacalne, ponieważ artyści wysoko cenili sobie swoje usługi. Wszystko zmieniło się po rozwinięciu fotografii. To dzięki niej, człowiek, który do tej pory pozował czternaście dni do obrazu, mógł otrzymać taki sam efekt w ciągu dosłownie kilku sekund. Zrobienie dobrego portretu jest bardzo trudne. Trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę na to, aby twarz osoby, lub kilku portretowanych ludzi były ostre i wyraźne. Zamazane postacie to objaw, że portret był wykonywany przez amatora.
Subskrybuj:
Posty (Atom)